Program

Wafa Lazhari to tunezyjska architektka, artystka i reżyserka.

Jej praktyka artystyczna wywodzi się z konceptualnego podejścia, które rozwijała podczas studiów architektonicznych. Łącząc materiały filmowe z animacją 3D, bada kruchą granicę oddzielającą rzeczywistość od iluzji – przestrzeń pomiędzy dwoma pozornie niepowiązanymi wymiarami. Niewidzialna więź, która je splata i nadaje im sens.

Brała udział w wielu wystawach zbiorowych, w tym Jaou Tunis, Gabes Cinema Fen i Dreamcity. Była również częścią programu Young Masters, a jej prace prezentowano m.in. w Kiff el Kef.

W 2022 roku uczestniczyła w programie METHEXIS oraz Medfilm Talents. Jej film znalazł się w selekcji Sguardi dal Futuro i został pokazany podczas festiwalu Medfilm w Rzymie, we Włoszech.

Po ukończeniu szkoły średniej w południowej Austrii podjęła studia z zakresu grafiki na Uniwersytecie Sztuki Stosowanej w Wiedniu. Przełomowy rok spędzony za granicą w Portugalii obudził w niej głęboką fascynację filmem, animacją i dynamicznym światem ruchomych obrazów.

Jej artystyczna droga opiera się na płynnym połączeniu koloru i formy, tworząc synestetyczny język wizualny, który stanowi fundament jej twórczej ekspresji. Zgłębia złożoność ludzkiego doświadczenia, badając ulotne, głębokie aspekty życia, miłości, śmierci oraz skomplikowaną sieć powiązań, które łączą ludzkość. Jej sztuka staje się nośnikiem tego, co niewypowiedziane, subtelne i uniwersalne, przemawiając do samej istoty istnienia.

O filmie mówi:

Mój film krótkometrażowy „echoes of grief” może być postrzegany jako mój debiut w animacji i tworzeniu filmów. Jest to mój projekt dyplomowy na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych w Wiedniu i wynik dwuletniego procesu eksploracji różnych mediów, prób i błędów, tworzenia i późniejszego niszczenia, aż w końcu znalazłem metodę łączenia wielu różnych narzędzi cyfrowych i tworzenia nowej formy animacji.

Film opowiada o bardzo osobistej, a jednocześnie uniwersalnej historii żalu i żałoby. Postrzegam go jako filmowe przewartościowanie śmierci ukochanej osoby, ukazujące transformacyjny potencjał, jaki może nieść ze sobą śmiertelna strata. Przedstawia podróż przez sfery szoku, zaprzeczenia, poszukiwania i wreszcie transformacji i integracji.

Poprzez moją pracę chcę zwrócić uwagę na często stygmatyzowane tematy straty i żałoby oraz uwrażliwić szerszą publiczność na wewnętrzne światy osoby pogrążonej w żałobie. Zamiast tłumić wszechobecną naturę śmierci, powinniśmy wspólnie celebrować życie i podchodzić do osób w żałobie z empatią i zainteresowaniem, a nie z unikaniem i strachem.

„The Devil lives in Torshälla” to pierwszy krótkometrażowy film Hannah Murphy. Projekt powstał w czasie jej studiów w Nordiska Filmskolan w Szwecji (rocznik 2023) we współpracy z Noelem Nillssonem z działu scenografii tej samej uczelni. Początkowo miał być sposobem na zgłębianie wspomnień, które nie należą do niej, ale z którymi czuje się związana – próbą znalezienia odpowiedzi i odkrycia międzypokoleniowych lęków, które pozostają niewypowiedziane, dopóki ktoś o nie nie zapyta.

O filmie:
Jak to możliwe, że osoba żyjąca zaledwie dwa pokolenia wstecz nie pozostawia po sobie żadnego śladu? A jednocześnie naznacza cię strachem przed dziedziczeniem?

Yngve to ojciec i dziadek, o którym nie wolno mówić. Córka i wnuczka pragną znaleźć odpowiedzi – jak uniknąć zapomnienia, jak nie stać się nim. Dziedzictwo choroby psychicznej niesie ze sobą ciężar niewidzialnego szaleństwa.