Program
KAF
14.03–1.06.2025
Zapraszamy na wystawę Neurobiologia miłości, która opowiada o zagadnieniu bliskim każdej istocie – miłości. W ujęciu kuratora Borisa Ondreički miłość jest splotem różnych wymiarów – romantycznych, symbolicznych, wyobrażonych i abstrakcyjnych, ale także fizycznych, cielesnych, erotycznych, macierzyńskich i rzeczywistych. Jest zarówno fenomenem naturalnym, jak i kulturowym. Jednym z punktów wyjścia przyjętych przez kuratora jest neuroestetyka, czyli nauka o poznaniu dzieła sztuki, wykorzystująca narzędzia z zakresu psychologii, fizjologii i neurobiologii.
… a Majnun, zakochany w Leili, ma obsesję na punkcie jej piękna, nawet jeśli innym nie wydaje się ona piękna. „Aby zobaczyć jej piękno” – mówi – „musisz pożyczyć moje oczy”…
The Neurobiology of Love, s. 2579
Kurator: Boris Ondreička
Osoby artystyczne: Szilvia Bolla (HU), Joey Holder (UK), Denisa Lehocká (SK), Ursula Mayer (AT-UK), Luboš Plný (CZ), Iza Tarasewicz (PL)
W każdy weekend (sobota i niedziela) o godzinie 17:00 zapraszamy na oprowadzanie po wystawach w cenie biletu do galerii.
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Boris Ondrička, fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Fragment wystawy "Neurobiologia miłości", fot. Wojciech Chrubasik
Neurobiologia miłości wyrasta z chęci zbadania wzajemnie przenikających się artystycznych i naukowych sposobów powstawania wyobrażeń i ich późniejszego obrazowania, czyli materializacji „przedmiotu”. Nawet naukowcy bywają zaskakiwani precyzją, z jaką artyści – mimo odmiennych punktów wyjścia i metodologii – potrafią uchwycić określone zjawiska, pozwalając intuicyjnym[1] i/lub automatycznym, podświadomym siłom kierować ich twórczymi działaniami. Projekt jest próbą refleksji nad indywidualnym doświadczeniem widzenia,[2] milczącą (niezwerbalizowaną) wiedzą[3] oraz możliwościami ucieleśnienia tego, co „niewyobrażalne” czy „niewypowiadalne”.
Bazując na pionierskich badaniach Semira Zekiego nad neuroestetyką[4], Neurobiologia miłości traktuje tworzenie (wewnątrz–zewnątrz) i odbiór (zewnątrz–wewnątrz) tego, co „niepokazywalne” jako elementy sieci bodźców i następujących po sobie procesów postprodukcji i dystrybucji. Projekt analizuje niezliczone przypadki twórczej nerwicy[5] oraz potrzeby autoekspresji w dzisiejszym burzliwym świecie. Neurotyczny, wszechobecny internet sprawia, że wszystko może stać się częścią artystycznego uniwersum linii, synaps i kresek – rysunkowego mycelium, piruetów performatywnego gestu.
Neurobiologia miłości koncentruje się na indywidualnym doświadczeniu psychicznym, które zarówno kształtuje (wewnątrz–zewnątrz), jak i jest kształtowane (zewnątrz–wewnątrz) przez zbiorowe procesy polityczne. To, czy dzieje się to świadomie, konceptualnie, strategicznie czy nieświadomie, poetycko, spontanicznie – nie ma znaczenia, ponieważ dzieje się nieuchronnie.
Choć projekt skupia się na indywidualnym doświadczeniu, jednocześnie podkreślając nierozłączny związek jednostki (skala mikro) ze zbiorowością (zewnątrz–wewnątrz–zewnątrz), transindywidualnością (od pasywnego zarażania do aktywnej imitacji)[6] i globalnością (skala makro), a także relację między psychiką a cielesnością. Tworzenie sztuki jest procesem psychosomatycznym. Pamiętajmy: oczy tylko patrzą, to mózg widzi.
W centrum tego projektu jest miłość – artyści i artystki, które tworzą sztukę z miłości (jako fundamentalną część swojego życia), rozprzestrzeniają fale empatii, tolerancji i solidarności. Miłość bywa wyrazem intuicyjnego, impulsywnego afektu (wynikającego z określonego bodźca), ale także przejawem skutecznego zaangażowania się, czy to w reakcji na określone skłonności, czy też jako działanie systemowe. Skłonność i afekty towarzyszą nam przy podejmowaniu kluczowych decyzji – to oczywiste. Nawet demokratyczne wybory są w dużej mierze rezultatem osobistych osądów estetycznych i symbolicznych gestów. Neuroestetyka odgrywa tu kluczową rolę, pomagając zrozumieć te mechanizmy – podobnie jak sama sztuka.
Ciało – nawet reinterpretowane językowo, filozoficznie/ontologicznie, a także fizycznie aż do absurdu – wciąż jest tu obecne. To pole bitwy, na którym Eros nieustannie zmaga się z Tanatosem.[7] Miłość to węzeł synchronii: romantycznej, symbolicznej, wyobrażeniowej, abstrakcyjnej, a jednocześnie cielesnej, pierwotnej, erotycznej, macierzyńskiej, realnej… naturalnej i kulturowej.[8] Może być „niewyrażalna” – ale sztuka posiada unikalną zdolność eksperymentalnego wyrażania i tworzenia wewnętrznych obrazów.[9] Miłość intersubiektywna stawia pytania o Innego/Inność.[10] Jednak pierwszym Innym, archetypicznym Obcym dla samego siebie, jestem ja. Do miłości macierzyńskiej i romantycznej możemy dodać metabolizm miłości artystycznej – twórczy impuls jako miłość.
Jak trafnie zauważa Zeki, „ludzka więź zdaje się opierać na mechanizmie przyciągania i odpychania, który przez dezaktywację sieci odpowiedzialnych za krytyczną ocenę społeczną i negatywne emocje przezwycięża dystans społeczny, jednocześnie wzmacniając więź poprzez zaangażowanie układu nagrody – co tłumaczy potężną zdolność miłości do motywowania i wywoływania uniesień.” Tworzenie sztuki również łączy mechanizmy dezaktywacji krytyczności i pragmatyzmu, co umożliwia swobodny przepływ impulsów z nieświadomości. W sztuce to, co rzeczywiste lub realistyczne niekoniecznie oznacza mimetyczne naśladownictwo. Realistycznie można przedstawiać również niewidzialne i niematerialne uczucia. Być może należałoby zatem powiedzieć, że nie jest to już akt kreacji, ponieważ artysta nie tworzy niczego nowego, a jedynie opisuje to, co „jest”. Może powinniśmy nazwać to „meta-mimetyzmem.”[11]
Skoro mowa o niewidzialnym, nie dostarcza ono żadnego dowodu na to, że faktycznie „tam” jest – czasami jest po prostu przezroczyste. Właśnie dlatego „przezroczystość jest formą ciemności”, jak wspaniale wyraził to Thomas Metzinger.[12]
Intuicja natomiast jest ściśle związana z objawieniem czegoś „widzialnego”: in– („w, na”) + tueor („patrzeć, obserwować, strzec, widzieć”).
Zatem przekaz, który sztuka artykułuje na zewnątrz z „tam”, może być w swojej istocie bardzo precyzyjny i cenny. Zdolność sztuki do wychodzenia poza konwencjonalny język i zanurzania się w otchłani biosemiotyki,[13] do tworzenia nowych języków nieograniczonych (mirażem) spójności – znacząco poszerza możliwości opisu i dalszej komunikacji, nawet w odniesieniu do tego, co „nieznane”.
Neurobiologia miłości oferuje wgląd w twórczość wybranych artystów, którzy w sposób niebezpośredni i oparty na skojarzeniach odnoszą się do swojej relacji z cielesnością, człowieczeństwem, kulturą, polityką i naturą.
Neurobiologia miłości umożliwia odbiór prezentowanych prac wykraczający poza ich poetyckość, prowadząc do bardziej wisceralnego odczytania, co nie stanowi sprzeczności. Poetyckość jest również cielesna, i odwrotnie – cielesność jest poetycka. Motywacja (a także siła napędowa) do tworzenia sztuki ma przede wszystkim wymiar cielesny.
Każdy z artystów i artystek prezentowanych na wystawie Neurobiologii miłości podąża własną, odmienną drogą twórczą, sięgając po różne media i środki wyrazu. Do poniższych opisów poszczególnych postaw należałoby więc zawsze dodać: „obok wielu innych rzeczy”.
Szilvia Bolla tworzy „psychosomatyczne fotografie”, które przenoszą obraz w inne wymiary i media. Obiekty te, powstające w wyniku zmagań ze skomplikowanymi łamigłówkami psychiki, uwzględniają również pewne aspekty terapeutyczne. Odczytując „naturę” „kwiatów” Bolli, które wyrastają na osi jelitowo-mózgowej[14] i rozkwitają w przestrzeni galerii, można do fundamentalnej (niewątpliwie abiogenetycznej[15]) triady minerał-roślina-zwierzę dodać także maszynę.
Joey Holder tworzy złożone kosmologiczne środowiska ukazujące to, co nieznane, a może nawet mistyczne. Jej w większości cyfrowo generowane prace to hipotezy badające zarówno potencjał, jak i ograniczenia nauki, technologii, magii, filozofii, sztuki, człowieka oraz maszyny. W tym kontekście jej twórczość kształtuje wszechogarniający biotop całej Neurobiologii miłości.
Denisa Lehocká nazywa swoją twórczą aktywność „oddychaniem”. Sugeruje to, że proces artystycznej kreacji stanowi organiczną i nierozerwalną część jej codziennego istnienia. Jej przestrzenne, intuicyjne asamblaże badają sposoby, w jakie intymne, osobiste stawanie się jest poddawane presji kulturowej i społecznej. Zarówno sztuka, jak i egzystencja są hybrydowe. Nie istnieje tu granica między tym co realne a abstrakcją. Podobnie jak u Bolli, aspekt farmakologiczny odgrywa istotną rolę w jej praktyce twórczej.
Ursula Mayer tworzy filmy oparte na montażu, a także obiekty i instalacje. Nawet gdy wyświetla pojedynczy film, zawsze pochłania on przestrzeń i sam staje się instalacją. W ramach Neurobiologii miłości artystka prezentuje swój nagradzany film Gonda, będący swoistą „geologią jaźni”, w której można prześledzić materialne sympatie i antypatie w kontekście biopolityki posthumanizmu. Obraz ruchomy, światło i kolor splatają się tu z dźwiękiem, tworząc ścieżkę dźwiękową całej wystawy.
Luboš Plný tworzy „anatomiczne autoportrety”, które nie ukazują jedynie tego, co na zewnątrz, lecz rozświetlają najgłębszą ciemność całego jego ciała. Jego „anatomia” to obraz nie tylko fizjologii, ale także widocznych promieniowań energetycznych i skojarzeń psychicznych. Umysł jest ciałem. Ciało jest umysłem. Jego rysunki są tworzone za pomocą różnorodnych surowych materiałów biologicznych (w tym nawet prochów jego rodziców) oraz zawsze towarzyszy im szczegółowy opis czasu i poszczególnych aspektów powstawania pracy.
Iza Tarasewicz konstruuje modułowe, przypominające DNA habitaty (lasopodobne struktury lub rozproszone ciała), które „ożywiają” inne „rzeczy”. Te struktury, przekraczające granice między wnętrzem a zewnętrzem (można powiedzieć, że są „przezroczyste”), umożliwiają dalszą transformację tych „rzeczy”, a jednocześnie są na tyle elastyczne, by pozwolić im zmieniać się same. Jej prace badają formy życia / przetrwania, współistnienia i adaptacji – można wręcz powiedzieć, że kreują światy.
Tytuł wystawy pochodzi od artykułu Semira Zekiego (2007, FEBS Letters 581, s. 2575–2579).
Przypisy
[1] Intuicja to zdolność do zdobywania wiedzy bez odwoływania się do świadomego rozumowania lub potrzeby wyjaśnienia.
[2] Czyli to, co później nazwano „zjawiskiem entoptycznym” (David Lewis-Williams, 2002, nawiązując do Gerardo Reichel-Dolmatoffa, 1975), które jego odkrywca Jan Evangelista Purkyně opisał jako „subiektywne widzenie” (1823).
[3] Michael Polanyi, Personal Knowledge: Towards a Post-Critical Philosophy (1958, Routledge & Keegan Paul).
[4] Semir Zeki, Inner Vision: An Exploration of Art and the Brain (1999, Oxford University Press).
[5] Otto Rank, Kunst und Künstler: Studien zur Genese und Entwicklung des Schaffensdranges (1932, Art and Artist: Creative Urge and Personality Development, Alfred A. Knopf).
[6] W rozumieniu Gilberta Simondona.
[7] Jak w koncepcji Sigmunda Freuda der Todestrieb (1920), a wczześniej Sabiny Spielrein (1912).
[8] Rozszerzając struktury diagramatyczne Jacques’a Lacana i innych.
[9] A także w: Eric Kandel, The Age of Insight: The Quest to Understand the Unconscious in Art, Mind, and Brain, from Vienna 1900 to the Present (2012, Random House).
[10] W rozumieniu Maurice’a Merleau-Ponty’ego.
[11] Zob. więcej w: Mattias Pirholt, Metamimesis: Imitation in Goethe’s Wilhelm Meisters Lehrjahre and Early German Romanticism (Camden House, 2012).
[12] Oryginalnie w jego Phenomenal Transparency and Cognitive Self-reference w Phenomenology and the Cognitive Sciences, nr 2, s. 353–393. Następnie w błyskotliwym wywiadzie z Rayem Brassierem A Special Form of Darkness, Arika, Edynburg, 2012 (online).
[13] Biosemiotyka to dziedzina semiotyki i biologii badająca przedjęzykowe powstawanie znaczeń, procesy biologicznej interpretacji, produkcję znaków i kodów oraz procesy komunikacyjne w świecie biologicznym.
[14] Oś jelitowo-mózgowa to dwukierunkowe połączenie umożliwiające przesyłanie sygnałów biochemicznych między przewodem pokarmowym a ośrodkowym układem nerwowym.
[15] Abiogeneza to naturalny proces, w którym życie powstaje z materii nieożywionej, takiej jak proste związki organiczne.
Kurator
Boris Ondreička (*1969) to niezależny kurator i okazjonalny artysta mieszkający w Bratysławie (SK) i Wiedniu (AT). Był dyrektorem artystycznym targów viennacontemporary (Wiedeń, AT), dyrektorem tranzit_sk (Bratysława, SK), współkuratorem Class of Interpretation (Praga, CZ) oraz kuratorem w TBA21 (Wiedeń, AT).
Wśród wielu projektów, które współkuratorował, znajdują się m.in.: Rare Earth, Green light—An Artistic Workshop Olafa Eliassona, Ephemeropteræ, Supper Club (wszystkie w TBA21), The Question of Will (OSF, Bratysława), Empire of the Senseless (Meetfactory, Praga), Manifesta 8 (Murcja, Cartagena, ES), Being The Future (Palast der Republik, Berlin)…
Jego projekty artystyczne były prezentowane na Bergen Assembly 2019, Manifesta 2, na Biennale w Wenecji (pawilony rzymski oraz czechosłowacki), a także na biennale w Tajpej, Atenach, Kijowie i Dżakarcie. Brały w nich udział instytucje takie jak MoMA PS1 i New Museum (Nowy Jork), BAK (Utrecht), W139 (Amsterdam), S.M.A.K. (Gandawa), Tramway (Glasgow), Fondazione Sandretto Re Rebaudengo (Turyn), Le Plateau i Air de Paris (Paryż), Badischer Kunstverein (Karlsruhe), Württembergischer Kunstverein (Stuttgart), HMKV (Dortmund), Kiasma (Helsinki), HKW (Berlin), Steirische Herbst (Graz), Secession, Mumok, Kunsthalle, Belvedere (Wiedeń)…
Jego teksty były publikowane m.in. w:
- Sogni / Dreams (Castelvecchi, 2003, red. Francesco Bonami i Hans Ulrich Obrist)
- Now What? Artists Write! (Revolver, 2004, red. Mark Kremer, Maria Hlavajova i Annie Fletcher)
- One Second | Out of Time (Revolver, 2004)
- The Next Documenta Should Be Curated By An Artist (e-flux i Revolver, 2004, red. Jens Hoffmann)
- Hi! Lo. (JRP Ringier, 2011)
- Lecture Performance (Revolver, 2009)
- Studio Olafur Eliasson: Open House, TYT (Take Your Time) (Walther König, 2017)
- Spevník / Songbook (Brak, 2018)
Wykładał m.in. w CalArts (Los Angeles), Royal College of Arts (Londyn), DAI (Enschede i Arnhem), ACAF (Aleksandria), CUNY Brooklyn College i New Center for Research & Practice (oba w Nowym Jorku), HKW (Berlin), De Appel (Amsterdam), a także na akademiach w Bratysławie, Brnie, Pradze, Wiedniu, Linzu i Budapeszcie.
Osoby artystyczne
Szilvia Bolla, Rivotril Flowers Fall II (Serotonergic Swirl)
Szilvia Bolla (ur. 1992, Węgry) mieszka i pracuje w Budapeszcie i Hadze. W swojej twórczości wykorzystuje rzeźbę i fotografię do badania osobistych, społecznych i kulturowych aspektów depresji, traumy międzypokoleniowej, pamięci oraz wpływu biopolityki na ciało. Jej prace były prezentowane m.in. w Fundacji Stefana Gierowskiego w Warszawie, Gossamer Fog, Plicnik Space Initiative oraz Victoria & Albert Museum w Londynie, galerii VUNU w Koszycach, Berlínskej Model w Pradze, Semester 9 w Amsterdamie, a także w galeriach Trafó, Art Quarter i Glassyard w Budapeszcie. Odbyła rezydencje artystyczne w Cité Internationale des Arts w Paryżu, International Studio & Curatorial Program w Nowym Jorku oraz Akademie Schloss Solitude w Stuttgarcie. Współtworzy duet artystyczny Alagya.
Joey Holder, The Evolution of the Spermalege
Joey Holder jest artystką i badaczką, która stawia filozoficzne pytania dotyczące wszechświata i nieznanych jeszcze zjawisk na styku nauki, technologii oraz interakcji człowieka, maszyny i zwierząt. Jako twórczyni immersyjnych, multimedialnych „światów” współpracuje z ekspertami z różnych dziedzin, m.in. biologii morskiej, genetyki czy psychologii behawioralnej. W swoich pracach podejmuje różnorodne tematy, takie jak głębinowe formy życia, spekulatywna ewolucja, Magia, pozaludzkie skale czasu czy istoty pozaziemskie.
Jej badania dotyczą także wpływu wierzeń na nasze postrzeganie, interakcję i rozumienie środowiska – tego, jak systemy mitologiczne, kulturowe, polityczne i filozoficzne oddziałują na nasze pojmowanie natury, relację wobec niej (i wobec siebie nawzajem) oraz wartość, jaką przypisujemy ochronie środowiska.
Obecnie jako doktorantka na Birmingham City University bada wpływ partycypacyjnych, transdyscyplinarnych dzieł sztuki na zmianę naszego pojmowania czasu i życia przez pryzmat ekologii zmartwychwstania i regeneracji. Jej twórczość na styku sztuki, ekologii i antropologii dąży do przełamania liniowych i przewidywalnych narracji o środowisku naturalnym, proponując nowe sposoby wyobrażania sobie trajektorii życia oraz podważając dotychczasowe wyobrażenia o ewolucji i adaptacji.
Prace Holder były pokazywane na całym świecie, m.in. w Harvard Museum of Natural History oraz Design Museum w Londynie, na biennale w Sydney, Atenach, Lublanie, Wuhan i Moskwie oraz na Transmediale w Berlinie. Jest również dyrektorką SPUR, platformy wspierającej sztukę cyfrową, oraz przestrzeni artystycznej Chaos Magic w Nottingham.
W 2021 roku została wyróżniona w rankingu Apollo Magazine 40 Under 40 za swój wkład w rozwój sztuki i technologii. Jej prace były prezentowane na łamach m.in. „The New York Times”, „The Guardian”, „Frieze Magazine”, „Artforum”, „Art Monthly”, „Flash Art”, „Studio International”, „Dazed”, „VICE” i „BOMB”.
Denisa Lehocká, Untitled, Untitled
Denisa Lehocká (ur. 1971, mieszka i pracuje w Bratysławie) rozwija w swojej twórczości „poetykę zwięzłości” – pozornie lekką i ulotną, a w rzeczywistości badającą wieloznaczne i nieprzejrzyste relacje między przedmiotami a podmiotami, między rzeczywistością a wyobraźnią. Jej obiekty, rysunki, obrazy i rzeźby zdają się zachęcać do zabawy i dotyku, niczym nie zdradzając, że stanowią efekt żmudnego procesu twórczego, który rozpoczyna się od nawiązania relacji z obiektem, a następnie stopniowo od niego odchodzi, badając nieskończone możliwości kombinacji elementów graficznych. Tworząc antropomorficzne formy – „przestrzenne kolaże” – Lehocká zwraca szczególną uwagę na sposób, w jaki funkcjonują w danej przestrzeni. Jej dzieła to materializacje tego, co niematerialne – przedstawienia subiektywności i efemeryczności.
Jej prace znajdują się w kolekcjach m.in. Erste Bank Group, Wiedeń; EVN, Wiedeń; Sammlung Friedrichshof, Wiedeń; European Investment Bank, Luksemburg; Fiorucci Art Trust, Monako i Londyn; Société Générale, Paryż; The Daniel and Florence Guerlain Collection, Les Mesnuls, Francja; Slovak National Gallery, Bratysława.
Luboš Plný, +22685, +22547, +21911, +22090, +22427, +21264
Luboš Plný (ur. 4 listopada 1961, Česká Lípa) to czeski malarz i artysta konceptualny, którego prace znajdują się w wielu ważnych kolekcjach krajowych i zagranicznych. W 2017 roku był jedynym czeskim artystą zaproszonym do udziału w międzynarodowej wystawie Viva Arte Viva! na 57. Biennale Sztuki w Wenecji. W 2021 roku zdobył pierwszą nagrodę w kategorii rysunku na Biennale Sztuki Współczesnej w Skopje (Macedonia). Mieszka i pracuje w Pradze.
Pod koniec lat 80. Plný dwukrotnie próbował dostać się na Akademię Sztuk Pięknych w Pradze, lecz bez powodzenia. W 1989 roku zatrudnił się tam jako model, zamierzając zdobyć nieistniejący tytuł „modela akademickiego”. To doświadczenie pozwoliło mu zgromadzić wystarczającą ilość materiałów, by stworzyć pracę dyplomową. W 2000 roku rektor praskiej ASP, Jiří T. Kotalík, uroczyście nadał mu ten tytuł. Od tej pory Plný używa pieczęci „model akademicki” jako swojego podpisu.
Równolegle nieustannie rozwija swoją twórczość artystyczną, przede wszystkim rysunek, malarstwo, sztukę konceptualną i performans.
W swoich pracach Plný zajmuje się głównie ludzkim ciałem, jego funkcjonowaniem, ograniczeniami i skończonością. Większość jego dzieł można uznać za „anatomiczne autoportrety”, balansujące na granicy rysunku, malarstwa, sztuki konceptualnej i projektów naukowych. Łączy rysunki wykonane kolorowym tuszem z malarstwem akrylowym i kolażem, uzupełniając je elementami organicznymi.
Integralną częścią każdego rysunku są szczegółowe zapiski, które pełnią również rolę dziennika artysty. Oznacza początek i koniec pracy nad każdym rysunkiem liczbą dni, które przeżył do tego momentu, a także symbolem gwiazdki i krzyża. Systematycznie notuje również inne dane, takie jak przerwy w rysowaniu.
Oprócz rysunków, istotne miejsce w twórczości Plnégo zajmują projekty. Według artysty najważniejszy z nich to Model akademicki (ze względu na złożoność i czas trwania), a także m.in. Matka, Ojciec, Grabarz, Pasażer na gapę, Pępkowe dzienniki czy Szycie i rekonstrukcja.
Kolejnym interesującym rozdziałem w życiu Plnégo jest tworzenie tzw. Zabawek erotycznych – trójwymiarowych asamblaży o tematyce erotycznej.
Warto także wspomnieć, że Plný konsekwentnie dokumentuje swoje życie w dzienniku, w którym codziennie zapisuje listę aktywności i informacje osobiste, uzupełnione o wycinki prasowe z epoki lub fotografie.
Iza Tarasewicz, The Means, The Milieu I
Iza Tarasewicz urodziła się w 1981 roku w Białymstoku. W 2008 r. ukończyła Wydział Rzeźby i Działań Przestrzennych Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jej instalacje rzeźbiarskie przyjmują formę modułowych, elastycznych, mobilnych i rekonfigurowalnych systemów, które łączą surowy i skromny funkcjonalizm z formalną logiką odnalezioną w świecie przyrody, eksperymentami naukowymi i diagramami — figurami myśli i wykresami relacji, które systematyzują wiedzę i dane oraz abstrakcyjnie opisują interakcje zjawisk. Artystka czerpie inspirację do swojej pracy z atomizmu klasycznej filozofii greckiej oraz z wyjaśnień rzeczywistości fizyki kwantowej i teorii chaosu XX wieku. Jej rzeźby i zespoły obiektów, które można łączyć w instalacje, są generowane w systemy wypełnione energią, utworzone z trudno rozpoznawalnych materiałów organicznych i nieorganicznych. Mieszka i pracuje w Kolonii Koplany w Polsce. Artystka jest zdobywczynią nagrody Bayerischen Kunstförderpreise w dziedzinie sztuk pięknych w roku 2019. W roku 2015 otrzymała nagrodę Spojrzenia Fundacji Deutsche Bank; współorganizatorem tej czołowej nagrody dla młodych polskich artystów jest Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie. W 2013 r. Artystka była nominowana do Paszportu Polityki w kategorii sztuki piękne. W 2016 r. Iza Tarasewicz wzięła udział w XXXII Biennale w Sao Paulo, V Międzynarodowym Biennale Młodej Sztuki w Moskwie oraz w XI Biennale w Kwangdzu (Korea Płd.). W 2018 r. Artystka reprezentowała Polskę podczas XVI Biennale Architektury w Wenecji we współpracy z grupą CENTRALA. Jej prace pokazywano na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i zagranicą, m.in. w Ludwig Muzeum, Budapeszt (2020), Kunsthaus, Drezno (2020), Pori Art Museum, Finlandia (2019), Muzeum Sztuki Współczesnej, Zagrzeb (2018), Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno (2018), Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki, Warszawa (2018), Muzeum Sztuki KUMU, Tallin (2017), Galeria Arsenał, Białystok (2017), Nogueras Blanchard, Madryt (2017), Futura, Praga (2016), Europejski Bank Centralny, Frankfurt (2016), Centrum Sztuki Współczesnej Toruń (2016), Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (2015), Kunsthalle Bratislava (2015), Galleria Civica di Modena, Modena (2015), Instytut Polski (Polnisches Institut), Berlin (2014), Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, Warszawa (2013). Jej monumentalna instalacja Once Information Has Passed Into Protein (Kiedy informacja zamienia się w białko), powstała na zamówienie Art Collection Telekom, jest prezentowana okresowo w Muzeum Sztuk Pięknych w Lipsku.
